သားသမီးကိုု သူမ်ားထက္ ေကာင္းေအာင္ ထားႏိုုင္တယ္ဆိုုၿပီး ဂုုဏ္တက္ေနၾကသူမ်ား...
ကိုုယ့္ကေလးကိုု ထိရင္ ဆရာ၊ ဆရာမပါ မက်န္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံဘူးေဟ့လိုု႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနသူမ်ား...
ေျခေမႊးမီးမေလာင္ လက္ေမႊးမီးမေလာင္ထားႏိုုင္တာကိုု ဂုုဏ္ယူပီတိ ျဖစ္ေနၾကသူမ်ား....
သားသမီးကိုု ပိုုးေမြးသလိုု ေမြးျမဴတယ္ဆိုုၿပီး ဟစ္ေၾကြးေနၾကသူမ်ား....
ကိုုယ့္သားသမီးမ်ားကိုု ခ်စ္ရာမေရာက္၊ ႏွစ္ရာေရာက္ေနသလားဆိုုတာကိုု မိဘမ်ား စမ္းစစ္ႏိုုင္ဖိုု႔အတြက္ ေအာက္ပါလြန္ကဲမူမ်ားကိုု ေရးသားလိုုက္ပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ၿငိေနၿပီလဲဆိုုတာ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ေမးခြန္းထုုတ္ၾကည့္ရေအာင္….
၁။ အထူး အခြင့္အေရး ေပးလြန္းျခင္း
အခ်ဳိ႕ မိသားစုုမ်ားဟာ အခ်ဳိ႕ သားသမီးမ်ားကိုု အထူးအခြင့္အေရးေပးထားတတ္ပါတယ္။ ဒါသားသားေလးစားဖိုု႔၊ ဒါ မီးမီးတစ္ေယာက္တည္း အတြက္ စသည္ျဖင့္ သတ္မွတ္ထားၿပီး အျခားသူမ်ား ထိလိုု႔မရေအာင္ တားဆီးထားပါတယ္။
ဖိုုးဖိုုး ဖြားဖြား ေမြ႔ေန႔ က်င္းပတာ မက်င္းပတာ အေရးမႀကီးဘူး၊ ဒီေျမးဦးေလးအတြက္ ကိတ္မူန္႔ဆိုု အႀကီးႀကီးမွ၊ လက္ေဆာင္ဆိုုအေကာင္းဆံုုး မွ၊ ဒီလိုုမိသားစုုအတြင္းမွာရိွတဲ့ ခြင့္ထူးခံ သားသမီးမ်ားဟာ အတၱလြန္ကဲလာမွာျဖစ္ပါတယ္။
သူမ်ားကိုု ကိုုယ္ခ်င္းမစာတတ္ေတာ့ဘူး၊ ဂရုုလည္း မစိုုက္တတ္ေတာ့ဘူး၊ “ငါမွငါ” ျဖစ္ဖိုု႔ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
၂။ အကာအကြယ္လြန္ကဲျခင္း
တစ္ခုုခုု မွားလိုု႔ ေဖေဖက ဆံုုးမေတာ့မယ္၊ ေမေမက ခ်က္ခ်င္းကာဆီးကာဆီးလုုပ္တယ္။ ေမေမက ဆံုုးမေတာ့မယ္။ ဖိုုးဖိုုးဖြားဖြားက ခ်က္ခ်င္း ကာကြယ္ေပးတယ္။
“ ကေလးပဲ၊ သူဘာနားလည္မွာလဲ၊ သူႀကီးလာရင္ လိမ္မာမွာပါ။” ဒီလိုုကေလးမ်ဳိး ႀကီးလာရင္ ဘယ္လိုုအဆင္ေျပႏိုုင္မလဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အမွားအမွန္မခြဲျခားတတ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ေဖေဖက မွားတယ္ေျပာလိုုက္၊ ေမေမက ကာကြယ္လိုုက္၊ ေမေမက မွားတယ္ေျပာရင္ ဖြားဖြားက ကာကြယ္ လိုုက္နဲ႔ ကေလးအတြက္ ဘာလုုပ္လုုပ္ အမွန္ခ်ည္းပဲ။
ကေလးကိုု ဒီလိုုပ်ဳိးေထာင္ရင္ ေနာင္ကေလးႀကီးလာတဲ့အခါ ရာဇ၀တ္မူ က်ဴးလြန္တဲ့အထိ လြန္ကဲသြားတတ္ပါတယ္။ ဆင္ျခင္ပါေလ။
၃။ ဂရုုစိုုက္လြန္ကဲျခင္း
တစ္မိသားစုုလံုုးက သူ႔ကိုု၀ိုုင္းထားတယ္။ သူတစ္ခုုခုု လုုပ္တတ္ၿပီဆိုုရင္ တစ္အိမ္သားလံုုးက ၀ိုုင္းခ်ီးက်ဴးတယ္။ လက္ခုုပ္တီးေပးတယ္။ ေရဆိုုရင္ေရ၊ ထမင္းဆိုုရင္ ထမင္းခ်က္ခ်င္းေရွ႕ ေရာက္လာတယ္။ စားၿပီးရင္ ခ်က္ခ်င္း သိမ္းဆည္းေပးတဲ့ လူရိွတယ္။ ဘာအ၀တ္၀တ္ခ်င္သလဲ၊ ေျပာလိုုက္ရံုုနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းအနီးေရာက္လာတယ္။
ကေလးကိုုယ္တိုုင္ လက္မပါတဲ့အတိုုင္းပဲ။ ဆယ္တန္းေျဖတဲ့ကေလးကိုု ထမင္းခြံ႔ေကြ်းတာ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ဖူးတယ္။ ဒီလိုုမ်ဳိးကေလးမ်ားဟာ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ဗဟိုုျပဳတတ္ၾကတယ္။
ျပင္ပေလာက ေရာက္ရင္ ေျခမကိုုင္မိ၊ လက္မကိုုင္မိ၊ တစ္ခုုခုုလုုပ္ရင္ အိုုးနင္းခြက္နင္းျဖစ္တတ္တယ္။ ပညာထူးခြ်န္လိုု႔ ေက်ာင္းၿပီးသြားရင္လည္း ဘာမွ အရည္အခ်င္းမရိွသူမ်ားျဖစ္တတ္ၾကတယ္။
၄။ အလိုုလိုုက္လြန္ကဲျခင္း
သူဘာလိုုခ်င္လိုုခ်င္း ၀ယ္ေပးတယ္။ မ်က္ႏွာ မငယ္ေအာင္ဆိုုၿပီး မုန္႔ဖိုုးအမ်ားႀကီးေပးတယ္။ ကေလးကလည္း လိုုခ်င္တာအားလံုုး ရမွန္း သိေတာ့ တစ္ခုုခုု မရရင္ ခ်က္ခ်င္းဆႏၵျပတယ္။ ေအာ္ငိုုတယ္။ ေျမလူးတယ္။ လူႀကီးကလည္း ခ်က္ခ်င္း၀ယ္ေပးလိုုက္တယ္။
ဒီလိုုကေလးမ်ဳိးဟာ ဘာကိုုမွ တန္ဖိုုးမထားတတ္ေတာ့ဘူး။ ပစၥည္းကိုုလည္း မသိမ္းဆည္းတတ္ေတာ့ဘူး။ ေရွာက္ပစ္တယ္။ ေမ့လြယ္တယ္။ ေပ်ာက္သြားရင္ ထပ္၀ယ္လိုု႔ရမွန္းသိတယ္။ ပိုုက္ဆံအသံုုးအျဖဳန္းႀကီးတယ္။
ဒီလိုုကေလးမ်ဳိးဟာ ဘာကိုုမွတန္ဖိုုးမထားတတ္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မူ ကင္းေနတတ္တယ္။ “ လိုုတရ ” ျဖစ္ေနေတာ့ ဘာကိုုမွ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား မလုုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အပင္ပမ္းမခံႏိုုင္ဘူး။ ဘာကိုုမွလည္း တန္ဖိုုးမထားတတ္ဘူး၊ အရြယ္သာ တျဖည္းျဖည္းႀကီးသြားမယ္။ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ အလုုပ္ျဖစ္မဲ့ လူစားမ်ဳိး မဟုုတ္ႏိုုင္ဘူး။
၅။ အသဲလြန္ကဲျခင္း
ကေလးဆိုုတာ ေဆာ့တတ္တဲ့ သဘာ၀ရိွတယ္။ ထိမိိခိုုက္မိတတ္တဲ့ သဘာ၀ရိွတယ္။ ကေလးက ေဆာ့ရင္းနဲ႔ လမ္းေဘးသစ္ပင္တိုုက္မိေတာ့ သစ္ပင္ခုုတ္ပစ္ခ်င္တဲ့ မိဘေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ကေလးမ်ား ေဆာ့ကစားရင္းနဲ႔ ေခ်ာ္လဲတတ္ပါတယ္။ မွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းက ကေလးကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ျပန္ထခိုုင္းရပါတယ္။
အဲဒီလိုုမဟုုတ္ပဲ နည္းနည္းေခ်ာ္လဲ လိုုက္တာနဲ႔ လိုုက္ထူေပး၊ နည္းနည္း ထိမိရွမိတာနဲ႔ ေဘးကိုု အျပစ္ရွာေနမယ္ဆိုုရင္ ကေလးႀကီးလာရင္ ဘာကိုုမွ တာ၀န္မယူရဲေတ့ာပါ။ ဒီလိုု အသဲလြန္မိသားစုု မွေပါက္ဖြားလာတဲ့ ကေလးဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေပ်ာ့အိေနတတ္တယ္။ နည္းနည္းေလးမွ စိတ္အေနာက္မယွက္ ခံႏိုုင္စြမ္းမရိွတတ္ဘူး။
ေနာင္ကေလးႀကီးလာရင္ ပညာရွာရာမွာျဖစ္ျဖစ္၊ အလုုပ္လုုပ္တဲ့ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုုခုု အခက္အခဲ ေတြ႔သြားရင္ နလန္မထူႏိုုင္ေတာ့ပါ။ အခက္အခဲ နည္းနည္းေလးေတြ႔ရံုုနဲ႔ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုုပ္ၿပီး တြန္႔ဆုုတ္ေနပါေတာ့တယ္။
လူဆိုုတာ သဘာ၀ေလာကႀကီးအတြင္းမွာရိွတဲ့ သတၱ၀ါျဖစ္တဲ့အေလွ်ာက္ ကေလးကိုု သူ႔အရြယ္နဲ႔ သူ႔သဘာ၀အေလ်ွာက္ ႀကီးျပင္းေစတာ မွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းျဖစ္ပါတယ္။
source: Thi Ha
