ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ မိဘေတြက " သားေလးႀကီးလာရင္ဘာလုပ္မွာလဲ " လို႔ေမးတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကဆရာဝန္ႀကီးလုပ္မယ္၊ စစ္ဗိုလ္ႀကီးလုပ္မယ္ အစ႐ွ္ိသျဖင့္ေျဖခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြက လူမွန္းသိတဲ့အရြယ္ကစပီး မသိစိတ္ထဲမွာေရာ၊ သိစိတ္ထဲမွာပါ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့အရာမ်ိဳး ႐ွိႏွင့္ေနျပီးသားပါ။ အထူးသျဖင့္တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေျဖဆိုေအာင္ျမင္ခါစ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ မိမိဘယ္အရာကိုဝါသနာပါလဲ၊ ဘယ္အရာက မိမိဝါသနာအစစ္မွန္လဲဆိုတာ သိထားသင့္ပါတယ္။ မိဘေတြအေနနဲ႔ကေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို တကၠသိုလ္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုကို တက္ေစခ်င္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ဥပမာ နည္းပညာတကၠသိုလ္တစ္ခုခုကိုတက္ခိုင္းျပီး အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆိုပါစို႔။ မိမိဟာ အဲ့အပိုင္းမွာဝါသနာမပါဘူး၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကတစ္ျခားအရာ ဒါေပမဲ့မိဘေတြဆႏၵအရ အဲ့ဒီတကၠသိုလ္ကိုတက္လိုက္ရတယ္။
အဲ့ဒီမွာျပႆနာက စတာပါပဲ၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ မိမိဝါသနာမပါတဲ့နယ္ပယ္တစ္ခုမွာ ဘယ္လိုမွစိတ္ဝင္စားမႈ႐ွိမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ဝင္စားမႈမ႐ွိတဲ့အတြက္ သင္ယူမႈပိုင္းမွာအားနည္းလာမယ္၊သင္ယူမႈအပိုင္းမွာ အားနည္းလာတဲ့အတြက္ တတ္ေျမာက္မႈအပိုင္းမွာေႏွးလာမယ္။ အဲ့လိုျဖစ္လာတဲ့အခါ ေက်ာင္းသားလူငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ အခ်ိန္ေတြအလကားျဖဳန္းတီးေနသလိုျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္ဝါသနာပါတဲ့အရာကို မိဘမ်ားကိုေျပာျပသင့္ပါတယ္။ မိဘမ်ားအေနနဲ႔လည္း မိမိသားသမီးဘယ္အရာကိုဝါသနာပါလဲ၊ ဘယ္အရာေတြမွာထူးခြၽန္လဲဆိုတာသိထားသင့္ျပီး မိမိသားသမီးထူးခြ်န္တဲ့အရာကိုအားေပးသင့္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ့္သားသမီး ဝါသနာပါတဲ့အရာကိုပိုပီး ဦးစားေပးစဥ္းစားသင့္ပါတယ္။
မိမိဝါသနာကို မိဘမ်ားလက္ခံႏိုင္ဖို႔ကလည္း အေရးႀကီးျပီးေတာ့ မိမိဝါသနာပါတဲ့နယ္ပယ္မွာ ထူးခြၽန္ဖို႔လည္းလိုအပ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကသာ ဝါသနာ႐ွိတာ မထူးခြၽန္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ မိဘေတြစီစဥ္တဲ့အတိုင္းသာ လိုက္လုပ္တာအေကာင္းဆံုးပါ။ ဒါေပမဲ့ မိမိဝါသနာကိုေတာ့ လံုးဝႀကီးစြန္႔လႊတ္လိုက္စရာမလိုပါဘူး။ မိမိဝါသနာပါတဲ့နယ္ပယ္မွာ ထူးခြၽန္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ perfect life ပါပဲ။အလုပ္တစ္ခုမွာဝါသနာကို အရင္းခံၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြနဲ႔ေပါင္းစပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ကြၽမ္းက်င္မႈ၊ ထူးခြၽန္မႈဆိုတာေနာက္ကလိုက္လာစျမဲပါ။ မိမိဝါသနာပါတဲ့အရာကိုလုပ္ရတဲ့အတြက္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ဆိုတာက ခက္ခဲတဲ့အရာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ထိုမွသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားကေန က႑အသိီးသီး၊ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ထူးခြၽန္တဲ့လူေတာ္ေတြျဖစ္လာမွာအမွန္ပါပဲ။
Si Thu
